Lice u sjeni
Zaboravih mu ime, ali znam da milo bješe pticama,
i da ljubav bješe osmjehom pamte moje oči.
I sada idu ljudi pristaništem; ja ne okrećem lice,
zadubena u šapat zaostalih oluja.
Nije li galeb zaboravio mrtva druga, zašto tužiš?
Hrid je svoju zaboravio galeb, ne zna ni jug ni sjever.
Još nisam zastrla prozor, još nije utišalo more.
Ne kori me, šumo, krošnjama; ne plaši me vodo dubinom!
i da ljubav bješe osmjehom pamte moje oči.
I sada idu ljudi pristaništem; ja ne okrećem lice,
zadubena u šapat zaostalih oluja.
Nije li galeb zaboravio mrtva druga, zašto tužiš?
Hrid je svoju zaboravio galeb, ne zna ni jug ni sjever.
Još nisam zastrla prozor, još nije utišalo more.
Ne kori me, šumo, krošnjama; ne plaši me vodo dubinom!
Mi cara en la sombra
Olvidé su nombre, pero sé que fue querido por los pájaros
y que ese amor era sonrisa lo recuerdan mis ojos.
Y ahora la gente va al muelle, no los miro
varada en el recuerdo de viejas tormentas.
¿Acaso no olvidó ya la gaviota a su compañero?, por qué sufres?
El pàjaro olvidò a su pájaro, ya no sabe del sur ni del norte.
Aun no silencié mi ventana, todavía no ha callado la mar.
No me regañes, bosque, con tu fronda. No me asustes, agua, con
tus abismos.
